- "Goeienacht heren. Nederlandse douane. Mogen wij even aan boord komen?"
De zinsbouw suggereerde een vraag, maar geloof me, dit was het niet. Net voorbij het stadscentrum van Amsterdam voer een boot van de Nederlandse douane minutenlang achter onze kont, om uiteindelijk langszij te komen. Blijkbaar hadden ze even tijd nodig om te beslissen dat we een verdacht vaartuig waren.
Een jonge douanier, in gezelschap van een oudere, gezette collega kwamen aan boord. Deze laatste met enige moeite, want al varend op zo'n klein zeiljachtje stappen, is toch geen evidentie. Na het wie-en-waarom te hebben vastgesteld, begon de jonge kerel op last van zijn collega de kajuit te inspecteren. Zelf bleef die overigens alles vanuit de kuip gadeslaan. De ingang van de kajuit is inderdaad niet breed uitgevallen. En toegegeven, we stonden al met twee man beneden. Een derde zou teveel van het goede geweest zijn. Vooral het luik dat toegang gaf tot het ruim, trok zijn aandacht. Hij gelastte de jonge douanier dan ook om dat te inspecteren. Maar omdat het trapje naar de kuip op dat luik staat, gaf dat enige moeilijkheden.
-"Laat meneer dat luik maar openen.... Die weet hoe dat moet!": klonkt het vanuit de kuip.
Nou, "meneer" had dat luik zelf nog nooit volledig open gedaan, maar het systeem wees zichzelf uit. Veel meer dan een intiem zicht op de kielbalk en spanten van Ommelander leverde dat niet op voor onze dappere ambtenaren.
In elk geval, de haven van Amsterdam wordt bekwaam bewaakt. En ik kan me voorstellen dat dat ook wel noodzakelijk is.
Een paar uur later, bereikten we onze bestemming: IJmuiden. Voor mij was dat ook het einde van de reis. Als loonslaaf werd ik immers terug op de werkvloer verwacht. De volgende dag ben ik met de bus naar Haarlem gereden, en heb daar de trein naar Antwerpen genomen. Gezien ik in eerste instantie met de auto naar Marken ben gebracht, en daar per boot naar IJmuiden gevaren ben, is het echt wel een weekendje "vervoer" geweest.
In een tweede etappe heeft Imre Ommelander naar Scheveningen gevaren. De derde had Vlissingen als doel. En de vierde Antwerpen, de eindbestemming.
Ommelander had haar nieuwe thuis bereikt, en als bonus onderweg nog eens zeewater mogen proeven. Iedereen tevreden!
