Daar zat ik dan, zondag 15 maart, in de kajuit van Ommelander te wachten op mijn delivery-schipper Imre Leenhouts. Ik had net afscheid genomen van Pascal. Die jongen was zo goed geweest om nog maar eens naar Marken te rijden. De vierde keer alweer. De eerdere trips gebeurden naar aanleiding van de motorproblemen van Ommelander. Dat verhaal begint met een mailtje dat de vorige eigenaar me op 30 december stuurde:
"...Het electrische kacheltje wat ik neer gezet had tegen de vorst doet het vanwege een stoomstoring niet. Alles is dus bevroren. ..."
Het was onverwacht beginnen te winteren. Nu ja, "onverwacht". Het is natuurlijk nogal knullig om te stellen dat je eind december "verrast" zou kunnen worden door een winteroffensief. Maar m'n organisatie verliep niet bepaald naar wens.
Mijn oorspronkelijk idee was om Ommelander via de weg naar Antwerpen te laten brengen. Een andere mogelijkheid bestond erin om ze via de kust naar het zuiden te zeilen. Maar aangezien Ommelander wat achterstallig onderhoud had, leek mij dat niet de beste optie.
Nee, over de weg was de veiligste route, maar vanuit logistiek standpunt bekeken, spijtig genoeg ook de moeilijkste en de duurste. Marken heeft geen voorzieningen om een jacht uit het water te halen, dus moest dat in Monnickendam gebeuren. Daar zou ze met behulp van de aanwezige kraan op een vrachtwagen gezet kunnen worden. In Antwerpen moest ik dan weer zelf voor een kraan zorgen om de boot terug af te laden.
Enfin, een hele operatie dus, maar ik hoopte de nodige regelingen te kunnen treffen tijdens de kerstvakantie. Niet meteen de gemakkelijkste periode met al de feestdagen, maar ik had niet verwacht dat het havenkantoor in Monnickendam het werk ook twee weken zou onderbreken. Niet echt snugger van mijnentwege, maar het gevolg was dat ik geen planning kon doorgeven aan het vervoersbedrijf en de kraanverhuurder.
Op dat moment werd Koning Winter wakker, en blijkbaar was hij beter uitgeslapen dan de vorige jaren, want al snel begon men daar in het noorden te dromen van een nieuwe elfstedentocht.
Na het onheilspellende mailtje van de vorige eigenaar heb ik direkt mijn motor-mecanicien Pascal opgetrommeld. Maar gelukkig bleek alles mee te vallen. Het koelwater in de motor was zelfs nog niet bevrozen. Loos alarm. Maar de motor moest dringend winterklaar gemaakt worden. Daarom stonden we een paar dagen later terug in Marken. De Gouwzee tussen Marken en Monnickendam lag er al dichtgevrozen bij. Voorlopig ging Ommelander nergens naartoe.
(wordt vervolgd)
